Zamek Chenonceau, to właściwie główna przyczyna wyruszenia na zwiedzanie Zamków nad Loarą. Pierwszy raz o tym zamku przeczytałam jeszcze będąc nastolatką. Akcja jednej z książek Zbigniewa Nienackiego o Panu Samochodziku „Pan Samochodzik i Fantomas” toczy się właśnie w tym miejscu. Szczerze mówiąc, jakiś czas temu przeczytałam sobie tą książkę jeszcze raz i się strasznie napaliłam żeby tam pojechać. Poza tym Chenonceau jest po Wersalu jednym z najliczniej odwiedzanych zamków francuskich, więc musiałam sama sprawdzić czy warto go zobaczyć.
Miejsce to funkcjonuje również pod swoją drugą nazwą : Zamek Dam. I jak sama nazwa wskazuje na wygląd zamku od jego początków wpływ miały głównie kobiety.
Ale po kolei. Na samym początku był tutaj młyn na rzece Cher, w XIII w. przedstawiciele rodu Marques zbudowali w tym miejscu fortecę. Ponieważ czasy nie były łatwe a rodzina Marques do najgospodarniejszych nie należała, potomkowie budowniczych popadli w długi i postanowili zamek sprzedać. Kupił go od nich w 1512 r. (niektóre źródła podają 1513) królewski poborca podatków Thomas Bohier. Jego żona Katarzyna Birçonet bardzo polubiła to miejsce i postanowiła wraz z mężem zburzyć dawną fortecę i zbudować nowy zamek w stylu renesansowym. Ze starej warowni została tylko oddzielona od zamku wieża i stara studnia, na której do tej pory można zobaczyć symbole rodu Marques – chimerę i orła. Budowę nowego zamku ukończono w 1521 r.
Niestety nie zbyt długo pozostała ta rezydencja w rękach rodziny Bohier. Tomasz i Katarzyna umierają, a ich córka żeby spłacić długi rodziców sprzedaje zamek francuskiemu królowi Franciszkowi I , który mając wiele innych zamków do dyspozycji, zmienia Chenonceau w pałacyk myśliwski.
Po śmierci króla, tron objął jego syn Henryk II który, Chenonceau podarował swojej kochance, 20 lat od niego starszej Dianie de Poitiers. Ta rzeczywiście odnalazła się w roli gospodyni zamku, zmieniła jego wystrój, założyła ogród, zaczęła budowę galerii łączącej zamek z brzegiem rzeki Cher. Jednakże po śmierci Henryka II, jego prawowita żona Katarzyna Medycejska, usunęła Piękną Dianę z zamku i sama przejęła go na jedną ze swoich rezydencji. Założyła drugi ogród który w odróżnieniu od pierwszego zwanego ogrodem Diany de Poitiers, nazywał się ogrodem Katarzyny i ukończyła budowę galerii która była zaczęta przez Dianę.
Tak więc już znamy 3 panie, które miały wpływ na wygląd Chenonceau.
Po śmierci króla Francji Henryka III (także Króla Polski znanego jako Henryk Walezy) jego żona Ludwika Lotaryńska, przywdziewając białą żałobę (zgodnie z ceremoniałem królewskim) osiada w Chenonceau. Ale dla odmiany ta Dama, głównie skupia się na modlitwie i lekturze więc nie wnosi nic nowego do wyglądu tego miejsca. Jest to ostatnia koronowana głowa do której zamek należał. Po jej śmierci zamek przeszedł w ręce jej siostrzenicy, której mężem był nieślubny syn Henryka IV Burbona. Ale ta rodzina nie interesowała się zamkiem, który stopniowo popadał w ruinę.
Dopiero, gdy po przeszło 100 latach zamek trafił w ręce Ludwiki Dupin miejsce to odzyskuje zasłużony blask. Pani Dupin, czarująca przedstawicielka okresu Oświecenia prowadzi w Chenonceau elitarny salon i zaprasza do niego wybitnych myślicieli i pisarzy XVIII. Np. J.J. Rousseau, który był nauczycielem ich dzieci, czy Voltaire’a. Warto wspomnieć, że z tej rodziny wywodziła się George Sand, a właściwie Aurora Dupin.
Ludwika Dupin ratuje również Chenonceau przed pożogą rewolucyjną. Tutaj też, w wieku 93 lat, kolejna z dam Chenonceau zakończy swój żywot.
Do roku 1863 posiadłość była w rękach rodziny Dupin, później ją odsprzedano za 850 000 franków Marguerite Pelouze, kobiecie która odziedziczyła ogromny majątek po swoich rodzicach. Jej ojciec, Daniel Wilson senior, oświetlił Paryż, latarniami gazowymi. Marguerite intrygująca i wyrafinowana kobieta, postanowiła przywrócić wygląd zamku jaki był za czasów Katarzyny Birçonet.
Wiadomo, że ta Pani też otaczała się artystami. Między innymi jedno lato spędził w zamku młody Claude Debussy , bywał też Gustave Faubert . Niestety z czasem Marguerite zaczęła mieć problem z wypłacalnością i żeby spłacić swoje długi, musiała sprzedać Chenonceau bankowi. Historia Pani Marquerite jest bardzo ciekawa i zasługuje na oddzielny artykuł.
05 kwietnia 1913 roku zamek został nabyty przez przedsiębiorcę Henri’ego Menier, producenta czekolady, niestety ten cieszy się nim tylko 5 miesięcy, ponieważ 6 września umiera. Ale zamek od tej pory aż po dzień dzisiejszy jest w rodzinie Menier.
W czasie I wojny był z zamku zorganizowany szpital, a w galerii Katarzyny Medycejskiej były rozłożone łóżka dla rannych żołnierzy. Opiekę nad szpitalem i chorymi sprawowała Simone Menier. Podczas II wojny, ta Pani również pomagała francuskim Żydom i działaczom ruchu oporu. 
W 1950 rodzina Menier zajęła się gruntownym remontem zamku i postanowiła udostępnić go zwiedzającym .
Wstęp do zamku kosztuje 13EUR , ale według mnie warto odwiedzić tą rezydencję. W prawdzie w niektóre meble są z epoki a nie zamku, ale warto się pospacerować pod pokojach, po ogrodach. Zamek jest bardzo fotogeniczny więc można też zrobić ciekawe zdjęcia. Można tam dojechać pociągiem z Tour.
Jest też bardzo duży Parking samochodowy przed wejściem do rezydencji. Szczerze polecam wizytę w tym zamku i co więcej można dostać ulotkę informacyjną w języku Polskim.
Jeżeli chcecie zobaczyć więcej zdjęć z Chenonceau – zapraszam na Facebooka – IlikeWarsaw